נייע לידער, ישראל תשס"ז
ערב פרילינג
איך געדענק ניט די היינטיקע יידישע דאַטע,
נאָר איך זע, אַז דער הימל איז בלוילעך
און באַגילדן באַשיידן מיט שטראַלן,
און עס זיינען מבשר אַ דרימל
באָקסערביימער. דער ווינטער איז דופטיק.
וואו־ניט־איז איז צו זען,
ווי עס געלן זיך בליענדיק בלומען
אינעם יונגן און שיטערן גראָז.
ס'איז ניט שפּעט נאָך צו דאַווענען מנחה,
נאָר מע מוז זיך צואיילן, אַניט
וועט די בשורה פון דרימל־הכנעה
איבערצייגן, אַז אַלץ איז כשורה
און די תפילה איז איבעריק שוין.
איך שטיי אויף מיטן פּנים צום מזרח.
הינטער מיר איז דער הימל פון גאָלד
און פאַר מיר – קיין שום רמז אויף בלי.
מאַנדלביימער שוואַרץ־גרויע און דאַרע
וואַרטן נאָך מיט געדולד אויף דער שעה.
איך דערפיל, אדרבא, אַז מאָרגן
דאַרף מען זאָגן אין שחרית דעם מוסף
לראש חודש. ס'איז אמת ויציב.
ערב שבט.
דרך בורמה, תשס''ז
כל הנסתרות והנגלות אתה יודע
מיכאַיל בולגאַקאַוו
האָבן מיר אַ וואָרט געגעבן
מענטשן זיין דאָס גאַנצע לעבן,
נאָר
אונדזער פאַך איז שנאָר.
אַלץ לשם אַ צוועק אַ הויכן,
ניט געגנבעט, ניט געברויכן.
גאָר
אַלץ איז אין מינאָר.
איז ערשטער קער.
ווייטער – מער און מער
וואַקסט דער פאַך־באַגער.
ווער וועט בלייבן ווער –
רב צי אפשר הער –
איז כמעט אַ סוד,
אַ געהיימער קאָד.
טאַקע ס'איז אַ שאָד.
אַלע סודות ווייסט דער בורא.
ער
ווייסט דאָך ווער איז ווער,
און ער האַלט דעם שער.
אַכטונג אויפן קער!
אָביעקטיווע סוביעקטיווקייט
און דאָס איז אונדזער צוועק.
עס פעלט פאַר דעם אַ ביסל געלט,
איז רעדט מען אָן אַן עק.
מיר ווילן ראַטעווען די וועלט.
מיר זיינען אַ סוביעקט.
דאָס געלט איז נייטיק און עס פעלט,
און עס איז אַן אָביעקט.
דערמעגלעכט אַ פאַרקער
דורך אַ געפּאַנצערט שכל־גלאָז.
דער עיקר – דער באַגער.
מיר זיינען אָביעקטיוו אָן געלט,
נאָר דאָס איז סוביעקטיוו.
מיר ווילן ראַטעווען די וועלט,
און איך וויל גוש־קטיף.
מעלה החמישה, תשס''ז
אַ דעה
און זיכער צווינגען וועט דער גלות
זיך אָנצוטרעטן אויף מאָזאָליעס
און דרשנען מיט טויטע קללות.
בעת דו וועסט אין אַ כאַלאַבודע
פאַרענדיקן דיין פּורים־סעודה,
וועט מען דיך פרעגן: "ביסט איין יוּדע?"
ס'קען זיין, אפילו אָן קיין שינאה,
אָן קיין געהיימער אויפרייס־מינע.
נאָר וואָס איז פאָרט די נפקא־מינה?
דעריבער בין איך זיך משאר,
ס'איז ניט כדאי צו זיין אַ פרייער.
די סעודה וועט דיר קאָסטן טייער.
מעלה החמישה, תשס''ז
מאת ה' הייתה זאת?
איז, ניחא, אבן מאסו הבונים.
ער איז געוואָרן אַ ראש פּינה.
עס זיינען גרייט צו צאָלן קונים
צי ניט. וואָס איז די נפקא־מינה?
די תורה איז די בעסטע סכורה.
לית מאן דפּליג. איז, נגילה!
און אדרבא האָב איך מורא:
די שמחה איז אַ פרעמדע תפילה.
מיר פּראַזדנעווען אַ שיבת־ציון
– ווייל איצט ימלא שוין שחוק פּינו –
און זעען ניט: די בונים מיען.
אַן אבן תהיה לראש פּינה.
מעלה החמישה, תשס''ז